Even geduld

Even geduld … Het lijkt wat op jeugdsentiment. Net voordat ons geliefde tv-feuilleton ‘Kapitein Zeppos’ of ‘Fabian van Fallada’ zou beginnen, verscheen er soms een bordje met de duidelijke boodschap ‘Even geduld’. Een muziekje maande mee aan om inderdaad nog wat geduld te hebben, want ondertussen werkten andere mensen eraan om alles technisch weer in orde te brengen. Er was blijkbaar een kink in de kabel in de studio of een technische ruimte van de toenmalige BRT. Er zat niets anders op dan even te wachten. Met nog meer spanning zouden we straks verder kijken.

Op dit moment kunnen we niet anders dan ook dat bordje ‘Even geduld’ boven te halen. Met vele mensen zijn wij inderdaad benieuwd wanneer publieke vieringen opnieuw kunnen plaats vinden. We worden wat ongeduldig want we zien hoe in andere geledingen van de samenleving alles voorbereid wordt om te starten. En waarom kan dat niet voor de kerk?

We kunnen jullie geruststellen. Er wordt overlegd om de openingsstrategie voor liturgische vieringen voor te bereiden. Dat konden we met zoveel woorden lezen in het laatste communiqué van de Belgische bisschoppen. Het is niet zo evident. Net zoals voor de Veiligheidsraad is het voor onze bisschoppen prioritair dat de veiligheid van de mensen gegarandeerd is.

Afstand bewaren is geen probleem in onze kerk. Maar moeten stoelen of zangboekjes ook telkens ontsmet worden? Wat met de verschillende generaties die willen meevieren? Men vraagt om dat contact zoveel mogelijk te vermijden. Komt er een numerus clausus wat betreft aanwezigen? Alles wordt afgewogen. Praktische oplossingen worden bekeken. Bovendien is niets zo ‘lijfelijk’ dan onze liturgie en sacramenten. We zouden verrast zijn op hoeveel momenten die ‘lijfelijkheid’ spreekt of iets gedeeld en aangeraakt wordt. In feite spelen al deze elementen ook bij de horeca. Niet te verwonderen dat wij samen met hen in die laatste groep zitten om de activiteiten te hernemen.

We zullen dus nog even verder gaan met het streamen van zondagsvieringen in de Sint-Pieterskerk te Leuven en op andere plaatsen. En dat zolang er geen groen licht komt. Het blijft wel een surrogaat. Dat woord – surrogaat – roept dan weer ‘nostalgie’ op voor mensen die de tweede wereldoorlog meegemaakt hebben. Bij het ontbreken van bepaalde levensmiddelen of goederen werd er naar alternatieven gezocht. Sigaretten werden gerold met de meest vreemde droge bladeren in plaats van met tabak, kattenvlees werd opgediend als konijn, koffie moest wijken voor chicorei …

We zullen voor onze eucharistieviering waarschijnlijk niet zo lang moeten wachten als voor onze volgende aflevering van ‘Thuis’ of ‘Familie’. Maar weer bij elkaar mogen zijn, samen zitten rond dezelfde Tafel, onze stemmen bij elkaar voegen voor een lofgebed en danklied … zal ons opnieuw deugd doen. Het origineel is nog altijd te verkiezen boven het surrogaat op internet. Een zondagsviering is immers geen echte viering zonder ons allemaal erbij. (Deken Patrick)