Jammer maar helaas

De Kampenhoutse gekroonde Lievevrouw kreeg de eerste mei haar kanten siermanteltje omgehangen en werd in fijnste bloemensier gezet en met veelvoudig devotielicht omgeven. Maar ze daalt tegen Pinkstermaandag niet van haar hoge troon. Want de devote bedetocht gaat dit jaar niet uit. Kan niet, mag niet. En dat heeft alles te maken met de aandurende epidemie, die maar traag en moeizaam te beheersen is. We hadden het liever anders gezien … Geen processie dus in 2020. En door de eeuwen heen bekeken nog maar de derde keer. Na de eerste, die van de legende, toen Maria moederziel alleen de lange weg ging, en de tweede in recentere barre oorlogstijd.

Op woensdag 15 mei 1940, een quatertemperdag, werd de processie noodgedwongen afgelast. De vrijdag ervoor, op 10 mei, was in België de tweede wereldoorlog uitgebroken. In die dagen waren er veel gezinnen die uit Kampenhout moesten wegvluchten. Net zoals nu werden de scholen gesloten. Opgeëiste vrachtwagens brachten de bewoners van het rusthuis naar een veiliger plaats in Brussel. Geleidelijk aan kwamen de mensen terug naar huis. Op 29 mei 1940 heropenden de scholen, maar de oorlog had het leven in ons dorp danig verstoord. In deze barre tijd kon de processie in Kampenhout niet veilig uitgaan. De toenmalige pastoor Jozef Van Baelen noteerde: “de vlucht was wellicht een boetetocht op zich, die de mensen zich nog lang zullen herinneren.”

Onze processie is eeuwenoud. Als we verder teruggaan in de geschiedenis vinden we de eerste vermelding van de processie in de kerkrekeningen van pastoor Petrus Nicolai (1636-1675). Hij was een dynamische herder die over de verschrikkingen van zijn tijd naar de toekomst durfde kijken. In 1636 wordt hij als 26-jarige aangesteld tot pastoor van de Onze-Lieve-Vrouwparochie. Door de jarenlange godsdienstoorlogen kende Kampenhout een ellendige periode. Onze gemeenschap werd geteisterd door de opeenvolgende pestepidemieën en uitbraken van de pokken. Ondanks alle ellende bouwde pastoor Nicolai in 1638 de kleine pastorie. Van hieruit hielp hij zijn parochianen en gaf hij ons dorpsleven een nieuw elan. Hij bracht mensen samen en onder zijn leiding kreeg de processie vorm. Zijn kleine pastorie konden we bewaren. Terwijl we er in deze merkwaardige tijd langswandelen, kan het kleine gebouw ons raken. Het is niet alleen een pareltje van architectuur, maar vooral een symbool van moed en veerkracht in barre tijden … Pastoor Nicolai bezielde onze gemeenschap en liet Kampenhout uitkijken naar betere tijden.

We zullen onze processie missen: onze gezamenlijke bedetocht langs de Kampenhoutse kapellen die elk jaar, dankzij de talrijke vrijwilligers, zo mooi versierd zijn. In een volgende editie van het parochieblad leest u de getuigenissen van vrijwilligers die enkele kapelletjes langsheen onze processieweg verzorgen.